Co to jest NFC w kontroli dostępu?
Technologia NFC oznacza z angielskiego Near Field Communication, co na język polski tłumaczymy jako komunikacja bliskiego zasięgu. Jest to rodzaj komunikacji zbliżeniowej opartej na technologii radiowej, czyli powszechnie znanej RFID. Technologia ta wykorzystuje indukcję pola magnetycznego i prowadzi do wymiany danych pomiędzy dwoma urządzeniami znajdującymi się od siebie w niedużej odległości. Mowa tu o odległości do 20 cm, gdy w praktyce oznacza to kilka centymetrów, najczęściej około 4-10 centymetrów.
Komunikacja NFC w systemie kontroli dostępu jest wykorzystywana do identyfikacji i autoryzowania użytkowników. Jak już wspomnieliśmy wykorzystuje protokoły RFID, ale w jego wąskiej częstotliwości. Działa wyłącznie na częstotliwości radiowej 13,56 MHz, w odróżnieniu od ogólnego określenia RFID (częstotliwość może być tu niska, średnia czy też ultra wysoka). Szybkość przesyłu danych w NFC jest bardzo wysoka – wynosi 106, 212, 424 lub 848 kilobitów na sekundę.
Jak działa NFC w systemach kontroli dostępu?
Jest to technologia bezstykowa, zbliżeniowa. Umożliwia komunikację pomiędzy urządzeniami będącymi w trybie: aktywny – aktywny albo aktywny – pasywny. To główna różnica pomiędzy NFC a inną popularną komunikacją bezstykową, czyli Bluetooth (w tym przypadku oba urządzenia muszą być aktywne).
Tryb aktywny urządzenia oznacza posiadanie własnego zasilania i emitowanie sygnału.
Tryb pasywny urządzenia oznacza brak emitowania sygnału radiowego i brak własnego zasilania, a bazowanie na pozyskanej energii z innego urządzenia aktywnego.
NFC działa na zasadzie sprzężenia między dwoma antenami, dwóch urządzeń, np.: smartfonu i czytnika NFC. W systemach kontroli dostępu działa najczęściej na zasadzie zbliżenia karty NFC (postać fizyczna lub wirtualna w smartfonie) do czytnika zbliżeniowego, generującego pole elektromagnetyczne zasilające kartę.
Kroki są następujące:
1. Utworzenie karty fizycznej NFC (plastikowa karta) lub wirtualnej w smartfonie wraz z dedykowaną aplikacją mobilną;
2. Zbliżenie identyfikatora NFC do określonego czytnika zbliżeniowego;
3. Odczyt danych i porównanie z bazowymi;
4. Weryfikacja i uwierzytelnienie uprawnień albo odmowa dostępu.
NFC podczas tego procesu korzysta najczęściej z protokołów: ISO/IEC 14443 (standard A i B) oraz ISO/IEC 18092 (NFCIP-1).
Jaka jest różnica pomiędzy NFC a Bluetooth i kodami QR?
Tak, jak wspomnieliśmy, Bluetooth dotyczy wyłącznie sprzężenia urządzeń aktywnych, ale zasięgi są w tym przypadku zdecydowanie większe. W przypadku kodów QR również zasięgi są zdecydowanie większe, bo tagi NFC muszą znajdować się w stosunkowo niedużej odległości (nie można ich więc wykorzystać np.: na billboardach).
NFC ma jednak wiele funkcjonalności, których nie posiadają pozostałe technologie komunikacyjne, do wykorzystania poza systemem kontroli dostępu np.: umożliwienie dodatkowo płatności zbliżeniowych.
Zobacz również inne produkty oraz wpisy poradnikowe: